Özgür ÇETİN kimdir?
1972 yılında Ankara’da doğmuştur. İki çocuk babasıdır, 30 yıldır Hollanda’da yaşıyor ve 30 yıldır da ticaretle uğraşıyor. Son 15-16 yıldır otel, restoran ve kafe gibi işletmelerin, catering sektörünün kullandığı ürünlerin toptan olarak satışını, pazarlamasını yürütüyor. Aynı zamanda şu an Hollanda’da Ankaralılar Kültür ve Eğitim Derneği’nin(1) ve Köprü Yardımlaşma Derneği’nin(2) başkanlıklarını yürütüyor.
(1) 200’den fazla üyesi bulunan Hollanda Ankaralılar Kültür ve Eğitim Derneği’nde Hollanda’da yaşayan Ankaralıların bir araya getirilip, tanıştırılıp kaynaşmaları için programları mevcut. Öğrenciler için özel projeler yürütülüyor.
(2) 5 Yönetim Kurulu üyesi ile Köprü Yardımlaşma Derneği’nde ise yalnızca yardımlaşma derneği olarak işliyor. Hollanda’daki gönüllü iş adamlarından toplanan nakdi yardımlar Türkiye’deki ihtiyaç sahiplerine “birebir” ulaştırılıyor. Osmaniye Bahçe Kaymakamı Aziz Beyin de katkılarıyla yürütülüyor.
Özbey Horeca Center’dan bahsedebilir misiniz?
Yaklaşık 16 yıl önce kurulmuş bir firmadır. 12 yılını farklı bir adreste geçirmiştir. Sadece 3 araç ile dışarıya servis yapıyorduk. Son 4 yıldır da yani 2020’nin başında yeni adresimize taşındık. Spaansepolder hale yakın bir yerimiz var. Burası önceki yerimize göre iki kat daha büyük. Yeni adresimizde hem dışarıya servis yapıyoruz yani müşterinin istediği ürünü biz götürüp müşterinin ayağına teslim ediyoruz hem de yapmış olduğumuz düzen ile (terek) müşterimiz ürünü gelip bizden teslim alabiliyor.
Türk kökenli biri olarak Hollanda’da iş sahibi olmak zor mu?
Bu yıldan yıla değişebiliyor. Biz geldiğimiz zaman çok fazla girişimci yoktu ve bu işi yapmak çok daha kolaydı. Piyasanın boşluğundan faydalanılıp gerçekten güzel kazançlar elde ettik. İkinci kuşağın yetişip, ticarete el atmasıyla birlikte piyasa daraldı. Örneğin; bundan 15 yıl önce Rotterdam’da sayabileceğimiz üç restoran vardı, ailecek gidebileceğimiz. Hatta insanlar ailecek bile gitmiyorlardı eve getiriyorlardı. Şimdi bir bakıyoruz otuz civarı restoran var hepsi çok şık ve çok lüks. Belki 600.000€, 700.000€, 1.000.000€’ya yapılan restoranlar var. Dolayısıyla şu anda ticaret yapmak daha zor. Tabi buna göre toptancılar da açıldı. Eskiden Rotterdam halinde dört sebzeci vardı, şu an on beş sebzeci var. Eskiden “Buhara” markalı baharat vardı sadece, şimdi Buhara halâ devam ediyor ama rekabet var. Artık başka marka baharatlar da var, en az dört tane daha baharat markası var. Buna benzer pek çok örnek verebiliriz. Ticaretle ilgili konuşacak olursak belki günlerce konuşabiliriz. Özetle, geçmişte ticaret yapmak ko laydı, piyasanın boşluğundan faydalanılıyordu. Şimdilerde eskiye kıyasla ticaret yapmak zor, vergiler var. Vergi sizin ortağınız konumunda maalesef.
Üçüncü kuşak ve dördüncü kuşakla ilgili bütün dünyada bir sıkıntı var. Cep telefonları, internet, tabletler, oyunlar vs. bizim neslimiz gibi değil. Hollanda’yı ele alırsak; biz ikinci nesil olarak birebir canla başla çalışmayı yeğledik, o şekilde başarılı olduk. Sabah 07.00’dan akşam 23.00’a kadar çalıştığım günler vardı. Şimdiki gençlere bakıyorum, gençlerin ellerinde telefon, bir bilgisayar başında hazır para gelsin, şu arabaya sahip olayım, şuradan şu parayı çekeyim buraya yatırayım, şu borsayı oynayayım gibi bu şekilde devam ediyorlar. Fabrikalarda da o kadar çok kişi yok, bizim babalarımız, dedelerimiz zamanındaki gibi değil.
Başarınızın sırrı nedir?
İstemek; bir şeyi gönüllemek, bir şeyi sahiplenmek çok önemli. Ankaralılar Kültür ve Eğitim Derneği 12 yıllık bir dernek ben 2017’de girdim. 2019’da yönetimle ilgili başka işler yürütürken 2020 yılında pandemi süreci başladı, sonrasında başkanlığı devraldım. Normalde başkan yardımcısı olarak başlamıştım. Örneğin; dün üç farklı adresi ziyaret ettim, bu benim bir günüme mâl oldu. Doğal olarak zamanla birlikte bir de masraf boyutu var. Dernek üyelerimizden para talep etmiyoruz. Dolayısıyla bu bir gönüllülük işi aslında. Ben bundan çok mutluyum, hiçbir şikâyetim yok Elhamdülillah. Köprü Yardımlaşma Derneği’ne gelince de bir insana yardım edip, o insana bir bardak su verdikten sonra o insanın sizin gözlerinizin içine bakarak “Allah razı olsun abi.” demesi her şeye bedel. Para, pul hepsi hikâye. Biz depremden önce de deprem bölgesinin o tarafa gidiyorduk, Osmaniye, Bahçe bölgesi de deprem bölgesi. Ben depremden sonra da oradaydım, depremin ertesi haftası gittim. Depremden önce ve depremden sonra yaşananları gördüğüm zaman daha fazla yardım etmemiz gerektiğini çok iyi anladım. Bu istemekle ilgili. Miktarı şimdi ayıp olmasın ama 10.000.000€’su olup 0,01€ verirken eli-ayağı titreyen insanlar da var. Bizim Elhamdülillah paramız yok ama kredimiz sonsuz.
Gelecek nesil için ne tavsiye edersiniz?
Gençler hazır ve kolay paranın derdindeler. Elhamdülillah bizim öyle bir sıkıntımız yok, olmadı, olamaz da zaten. Biz birebir çalışan, alın teri döken insanlarız. Gençler için şu tavsiyem olur: Bence önce bir büyüklerine bakmaları lazım, babalarına, dedelerine bakmaları lazım, o adamlar ne iş yapmışlar diye. Bir taşı bir taşın üzerine koyarken ne kadar zorluk çekmişler onu çok iyi bilmeleri lazım.
Bu yoğunluğun arasında kendinize zaman ayırabiliyor musunuz, nasıl geçiyor gününüz?
Evet ayırabiliyorum. Sabah 07.00’da kalkıyorum, sabah namazına kalkıyorum. Yaz-kış dönemine bağlı olarak değişiyor. Yazın sabah namazı 04.00-05.00 gibi olduğu için değişiyor. Kışın biraz daha 07.00-07.30 gibi oluyor, güzel oluyor. Uyanıyorum, cami, namaz sonrasında kahvaltı, iş. Saat 17.00’dan sonra kendime zaman ayırabiliyorum. Biz şimdi işin biraz daha ter döken kısmında değil de beyin tarafındayız. Dolayısıyla saat 17.00’dan sonra bir restorana gidip yemek yiyip, arkadaşlarımızla vakit geçirebiliyorum, eve gidebiliyorum, konu komşuyu, akrabalarımı ziyaret edebiliyorum. Onun haricinde de özel hobilerimiz yok, balık tutmaya falan gitmiyoruz veyahut da araba yarıştırmaya falan gitmiyoruz. Bizim hobilerimiz arabada yüksek sesle müzik dinlemek, döner yemek başka hiçbir şeyimiz yok işimize, gücümüze, sevdiklerimize ayırıyoruz vaktimizi.
